نوشته در دسته: غ

(حر.) بیست و دومین حرف از الفبای فارسی برابر با عدد ۱۰۰۰ در حساب ابجد.

(عَ) [ تر – ع. ] (اِمر.) پولی است که ترکان عثمانی در عراق رایج کردند و قیمت آن با ۹۵ غروش رایج برابر بود.

(~. گَ) [ ع – فا. ] (ص فا.)
۱- کسی که مال مردم را به تاراج برد.
۲- راهزن، دزد.

(خَ) [ تر – ع. ] (اِمر.)
۱- پول طلایی که ترکان عثمانی در عراق رایج ساختند و قیمت آن برابر ۸۴ غروش بود.
۲- هر گونه سکه از طلا یا مس که آب طلا روی آن داده باشند.

(رَ) [ ع. غاره ] (اِ.) چپاول کردن، به تاراج بردن.

(~.) [ ع – فا. ] (ص.) شخصی که بی خبر با وضع یا کیفیتی مواجه شود.

(ص.) معرکه گیر، رسن باز.

(رِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) غروب کننده.
۲- (اِ.) کوهان شتر.

(فِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- ناآگاه، بی خبر.
۲- نادان، بی خرد.

(چَ) (ص فا.) (عا.) کسی که کار بیهوده انجام می‌دهد.