نوشته در دسته: ص

(حر.) هفدهمین حرف از الفبای فارسی برابر عدد ۹۰ در حساب ابجد. این حرف در لغات اصیل فارسی یافت نمی‌شود و خاص لغات مأخوذ از عربی یا زبان‌های دیگر و یا مبدل لغات فارسی (صد = سد، شصت = شست) است.

(ص) [ ع. ] (اِ.)
۱- کتاب‌های شش گانه اهل سنت که در برگیرنده احادیث اسلامی است.
۲- چیزهای صحیح. جِ صحیح.

(صَ) [ ع – فا. ] (ص نسب.) منسوب به صحابه.

(صَ بَ یا بِ) [ ع. صحابه ] (اِ.)
۱- یاران، همراهان.
۲- یاران پیغمبر.

(صَ بَ) [ ع. صحابه ]
۱- (مص ل.) یار شدن.
۲- (اِمص.) یاری.

(~.) [ ع – فا. ] (حامص.)
۱- آراستن صحنه نمایش یا فیلم با دکورهای مناسب.
۲- مجازاً به معنی ایجاد کردن وضعی ساختگی برای رسیدن به منظوری خاص.

(صَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- میان سرای، وسط حیات.
۲- فضا، میدان.
۳- قدح، بشقاب یا کاسه بزرگ.

(صُ حُ) [ ع. ] (اِ.) جِ صحیفه، نامه‌ها.

(~.) [ ع. ]
۱- (ص نسب.) منسوب به صحرا.
۲- (اِ.) قسمی گرگ آدم خوار.

(صَ) [ ع. صحراء ] (اِ.)
۱- دشت.
۲- بیابان. ~ی کربلا کنایه از: جای فاقد آب و گیاه و دیگر امکانات.