نوشته در دسته: ذ

(بِ) [ ع. ] (اِفا. ص.)
۱- پژمرده، پلاسیده.
۲- لاغر، نزار.
۳- خشک شده از عطش.

(بِ) [ ع. ] (اِفا.) سربرنده، ذبح کننده.

[ ع. ] (اِ.) صاحب، خداوند، مالک.

(ذِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- گرگ.
۲- از صورت‌های فلکیِ جنوبی. ج. ذئاب، ذؤبان.

(ذُ بِ یا بَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پیشانی.
۲- محل روییدن موی بر پیشانی.
۳- شریف و اعلای هر چیز.
۴- ارجمندی.

(حر.) یازدهمین حرف از الفبای فارسی، برابر با عدد ۷۰۰ در حساب ابجد.

(بِ) [ ع. ] (اِفا.) سربرنده، ذبح کننده.

[ ع. ]
۱- (پش.) پیشوندی است به معنای صاحب، دارنده. مؤنثِ «ذو».
۲- (اِ.) حقیقت هر چیز.۳ – فطرت، جبلت. ~۴ – جسم.
۵- جوهر، گوهر.

(یِ) [ ع. ذائع ] (اِفا. ص.) آشکار، فاش.

(یِ) [ ع. ذائب ] (اِفا.) ذوب شونده، گدازان.