(بِ) [ ع. ] (اِفا.) سربرنده، ذبح کننده.
(بِ) [ ع. ] (اِفا. ص.)۱- پژمرده، پلاسیده.۲- لاغر، نزار.۳- خشک شده از عطش.
(بِ) [ ع. ] (اِفا.) سربرنده، ذبح کننده.
[ ع. ] (اِ.) صاحب، خداوند، مالک.
(ذِ) [ ع. ] (اِ.)۱- گرگ.۲- از صورت‌های فلکیِ جنوبی. ج. ذئاب، ذؤبان.
(ذُ بِ یا بَ) [ ع. ] (اِ.)۱- پیشانی.۲- محل روییدن موی بر پیشانی.۳- شریف و اعلای هر چیز.۴- ارجمندی.
(حر.) یازدهمین حرف از الفبای فارسی، برابر با عدد ۷۰۰ در حساب ابجد.
[ ع. ]۱- (پش.) پیشوندی است به معنای صاحب، دارنده. مؤنثِ «ذو».۲- (اِ.) حقیقت هر چیز.۳ – فطرت، جبلت. ~۴ – جسم.۵- جوهر، گوهر.
(~.) [ ع. ذبذبه ]۱- (مص ل.) جنبیدن چیزی که در هوا آویخته باشد.۲- (مص م.) جنبانیدن، حرکت دادن.۳- (اِمص.) جنبش.
[ ع. ] (اِفا.) مال اندوز، گنج نهنده.